Nicki Pedersen to jedna z bardziej charakterystycznych postaci w środowisku żużlowym. 3 tytuły Indywidualnego Mistrza Świata, 4 złote medale Drużynowego Pucharu Świata z reprezentacją Danii, triumf w Indywidualnych Mistrzostwach Europy, to tylko niektóre z sukcesów sportowych jednego z najlepszych rajderów wszech czasów.
Według sondy przeprowadzonej przez PGE Ekstraligę na profilach społecznościowych 44-letni Duńczyk jest wśród fanów uznawany za żużlowca nr 8 w historii. Więcej TUTAJ.
Kariera klubowa w Polsce
Nicki Pedersen na świat przyszedł 2 kwietnia 1977 roku w duńskim Odense. Zamiłowanie do motocykli odziedziczył po swoim starszym bracie, Ronniem, który również zawodowo jeździł „w lewo”. Pierwszym sukcesem w sportowej karierze Nickiego było zdobycie tytułu Indywidualnego Mistrza Danii do lat 21 w 1997 roku. Miano najlepszego młodzieżowca kraju Hamleta obronił w roku następnym. Do polskiej ligi został sprowadzony w 1999 roku przez Trilux Start Gniezno. Z klubem z pierwszej stolicy Polski zajął ostatnie miejsce i przeniósł się do również relegowanego do 1. Ligi GKM Kuntersztyn Quick-Mix Grudziądz. Z drużyną z Grudziądza w sezonie 2000 zajął 2. miejsce. Na zapleczu Ekstraligi spędził też 3 kolejne sezony. W latach 2001-2003 co roku zostawał ze swoimi klubami Drużynowym Mistrzem 1. Ligi. Rozgrywki te wygrywał kolejno z: Wybrzeżem Gdańsk w 2001, ZKŻ Quick-Mix Zielona Góra w 2002 i RKM Rybnik w 2003 roku. W sezonie 2004 wrócił do klubu z Zielonej Góry, gdzie spędził kolejne 2 sezony, tym razem jeżdżąc już w Ekstralidze. W 2004 roku wygrał z drużyną z lubuskiego baraże o utrzymanie w elicie, natomiast rok później nie udało się już zapewnić przedłużenia bytu w Ekstralidze i przeniósł się do Marma Polskie Folie Stal Rzeszów. Na Podkarpaciu spędził również 2 lata. W 2008 roku nastąpiły przenosiny do CKM Złomrex Włókniarza Częstochowa. Klub spod Jasnej Góry także reprezentował przez 2 sezony, w 2009 roku zdobywając swój pierwszy medal (brązowy) DMP. W 2010 roku podpisał kontrakt z Caelum Stal Gorzów, gdzie spędził podobnie jak w poprzednich klubach 2 lata. Z drużyną z Gorzowa w 2011 roku stanął na najniższym stopniu podium DMP. Sezon 2012 spędził w Lotos Wybrzeżu Gdańsk. Z drużyną z trójmiasta nie udało się utrzymać w Ekstralidze, dlatego powrócił po 6 latach do PGE Marma Stali Rzeszów. Na Podkarpaciu spędził jednak tylko rok i w 2014 roku zmienił barwy klubowe na FOGO Unię Leszno. Dla 18-krotnych Drużynowych Mistrzów Polski punkty zdobywał przez 4 sezony zdobywając w 2014 srebrny, a w 2015 i 2017 złote medale DMP. W 2018 reprezentował Grupę Azoty Unię Tarnów. Z racji, że z Unią nie udało się utrzymać w PGE Ekstralidze, w 2019 roku po raz trzeci w karierze podpisał kontrakt z Falubazem Zielona Góra. W klubie z lubuskiego spędził jednak tylko 1 sezon i przeniósł się do Grudziądza, gdzie od 2020 roku reprezentuje barwy miejscowego GKM-u.
Przez całą dotychczasową karierę klubową Nicki Pedersen zdobył łącznie zdobył 5 medali DMP (2 złote, 1 srebrny i 2 brązowe). W najwyższej klasie rozgrywkowej wystąpił w 258 meczach odjeżdżając 1321 biegów, w których zdobył 2969 punktów (113 bonusów), co daje średnią 2,333 pkt/bieg.
Era Grand Prix
W finale cyklu Grand Prix zadebiutował 3 czerwca 2000 roku jako uczestnik z „dziką kartą” w turnieju w szwedzkim Linköping na Motorstadium. Wystartował 2 razy i dwukrotnie przyjeżdżał na metę jako ostatni. W 2000 roku wystartował jeszcze w turnieju w duńskim Vojens na Speedway Center, gdzie zajął 4. miejsce. W tym samym sezonie w Grand Prix Challenge wywalczył sobie stałe miejsce w cyklu GP na sezon 2001. W rozgrywkach wyłaniających najlepszego żużlowca globu startował nieprzerwanie do 2018 roku. Pierwszy medal i od razu złoty zdobył 2003 roku. W 2004 roku zszedł z tronu zajmując 5. miejsce. W 2005 roku był na koniec cyklu czwarty, natomiast na podium powrócił w 2006 roku zdobywając brązowy medal. W 2007 roku odzyskał tytuł Indywidualnego Mistrza Świata, który obronił w następnym sezonie stając się drugim żużlowcem w historii GP (po Tonym Rickardssonie), któremu udała się ta sztuka. W kolejnych 3 sezonach plasował się w środku stawki. Kolejny medal, tym razem srebrny, do swojej kolekcji dołożył w 2012 roku. Rok później był piąty. W sezonie 2014 po 12 turniejach razem z Brytyjczykiem, Taiem Woffindenem zgromadził na swoim koncie 121 punktów, co oznaczało, że po zakończeniu turnieju na Motoarenie do wyłonienia brązowego medalisty potrzebny będzie bieg dodatkowy. W barażu lepszy okazał się Pedersen i to on mógł cieszyć się z brązowego medalu. Miano trzeciego żużlowca świata obronił w następnym roku. Był to również ostatni medal Nickiego Pedersena w GP. W cyklu wyłaniającym najlepszego żużlowca globu jeździł jeszcze przez 3 sezony, ale w żadnym z nich nie udało mu się stanąć na podium końcowej klasyfikacji. Ostatni turniej odjechał 6 października na toruńskiej Motoarenie. W 5 biegach zgromadził na swoim koncie 7 punktów zajmując ostatecznie 10. miejsce.
Przez 19 sezonów wystartował w 176 turniejach. 48 razy stawał na podium, a w 17 turniejach zwyciężał, zdobywając łącznie 1962 punkty.
Kariera reprezentacyjna
Razem z reprezentacją Danii Nicki Pedersen 4-krotnie święcił triumfy najpierw w Drużynowym Pucharze Świata (2006, 2008, 2012 i 2014). Do swojego dorobu dołożył jeszcze 4 srebrne (2002, 2007, 2013 i 2015) oraz 3 brązowe medale (2003-2005) DPŚ.
Zdobył 7 tytułów Indywidualnego Mistrza Danii (2002-2003, 2005-2006, 2008-2009 i 2011). Więcej od Pedersena, bo 12 złotych medali ma tylko Ole Olsen. Ponadto wywalczył 4 srebrne (2004, 2012, 2015, i 2021) oraz 3 brązowe medale tych rozgrywek (2007, 2016 i 2018).
W 2016 roku wywalczył tytuł Indywidualnego Mistrza Europy. Medale w cyklu wyłaniającym najlepszego zawodnika Starego Kontynentu zdobywał jeszcze 3 razy – 2 razy srebrny (2013 i 2015) i raz brązowy medal (2014). 4-krotnie stawał także na podium Zlatej Přilbii w Pardubicach (2 razy wygrywając – 2008 i 2010, raz będąc drugi – 2005 i raz trzeci – 2006).
Mimo licznych sukcesów jakie osiągał w swojej karierze, to większość Nickiego Pedersena zapamięta z jego wielu zatargów z licznymi żużlowcami, do których dochodziło zarówno na torze jak i w parku maszyn. Niejednokrotnie potrafił zajeżdżać drogę nawet zawodnikowi z pary, dlatego nie bez powodu zwykło się mówić, że niezależnie od tego czy to są zawody drużynowe czy indywidualnie Nicki zawsze ma trzech przeciwników.
