Sam Ermolenko urodził się 23 listopada 1960 roku w Maywood w Kalifornii. Amerykański żużlowiec to jeden z najlepszych zawodników w historii żużla. Zapamiętany przez fanów nie tylko przez odważne akcje na torze, ale przede wszystkim relacje z Polonią Bydgoszcz i teamem Gollobów.
Początki przygody z żużlem
Sam od dziecka interesował się silnikami. Kiedy skończył 16 lat zdarzył mu się wypadek. Motocykl kontra ciężarówka… Doznał poważnych obrażeń nogi. Kończynę udało się uratować natomiast skutkiem tego wypadku była krótsza o kilka centymetrów noga. Co najciekawsze, to właśnie to tragiczne zdarzenie sprawiło, że zaczął interesować się żużlem. Wcześniej był bardzo dobrym zawodnikiem motocrossu, ale ze względu na poważny uraz, nie mógł dalej uprawiać tej dyscypliny. Powrót do sprawności zajął Ermolence 3 lata, ale nawet po takim okresie nie był na tyle sprawny, by móc kontynuować karierę w motocrossie. Sąsiad pokazał mu żużel i zaczął z nim trenować. Bardzo szybko okazało się, że żużel jest idealnym miejscem dla niego, a po zaledwie sześciu tygodniach zadebiutował w pierwszych zawodach.
Karierę zaczął tak naprawdę dopiero w wieku 20 lat. Trudno było zaczynać przygodę z tym sportem w tak późnym wieku. Miał jednak w sobie to coś, a w zasadzie ma to do dziś – pasję. Znany wielu kibicom jako Sudden Sam, po trzynastu latach kariery zdobył tytuł mistrza Świata w niemieckim Pocking. Przeszedł mnóstwo kontuzji, a mimo tego się nie poddał. Ikona żużla, która nie lubi wychodzić przed szereg. Niestraszni byli mu byli tacy zawodnicy jak Hans Nielsen, Per Jonson, czy Tomasz Gollob.
Kariera żużlowa
Do Polski Ermolenko trafił w 1992 roku już jako jeden z najlepszych zawodników świata, a już rok później został indywidualnym mistrzem świata na żużlu. Przez cały okres jazdy w Polsce praktycznie nigdy nie przegrywał, a podczas trzech sezonów w barwach Polonii Bydgoszcz zawsze uzyskiwał średnią 2,5 pkt/bieg lub powyżej. Największym rywalem Ermolenki był Tomasz Gollob i mimo występowania w jednej drużynie, bardzo szybko stali się rywalami, a rywalizacja między nimi trwała wszędzie. Wyglądało to mniej więcej tak, że bardzo mało ze sobą rozmawiali, a kiedy już startowali w tym samym wyścigu, każdy z nich starał się udowodnić drugiemu, kto jest lepszy. Trzeba jednak oddać, że obaj starali się, by Polonia wygrywała swoje mecze.
W tamtych czasach zagraniczni zawodnicy byli „inni”, inaczej się ubierali, mieli znakomite przygotowanie sprzętowe, jakiś taki niepowtarzalny styl bycia. Najlepszym tego przykładem był właśnie Ermolenko. Mało kto z nim rozmawiał, bo tak naprawdę mało kto znał język angielski. Nawet w parku maszyn sztab komunikował się z nim za pośrednictwem tłumacza.
Ermolenko przez lata słynął z bardzo agresywnego stylu jazdy, a na torze nie bał się praktycznie żadnych ataków. Był odważny i ambitny, nie zniechęciły go nawet liczne kontuzje. Praktycznie każdy sezon kończył z urazem nogi lub ręki. W 1989 roku, podczas mistrzostw świata w long-tracku, uderzył w niego motocykl rywala i to tak pechowo, że złamał mu nogę w trzech miejscach. Operacja trwała siedem godzin, a pierwsze zapowiedzi szeptały o końcu kariery. Żużlowiec spędził w szpitalu cztery tygodnie, dość szybko poradził sobie ze skutkami kontuzji i rok później poprowadził drużynę USA do złotego medalu w MŚ. W 1992 roku Ermolenko ścigał się w barwach Polonii Bydgoszcz. Od razu wywalczył z zespołem tytuł DMP. Kolejny sezon był wspięciem się na wyżyny możliwości żużlowca. Wygrywał kiedy chciał, jak chciał, a także z kim chciał.
W swoim dorobku Ermolenko posiada 12 medali drużynowych mistrzostwa świata oraz 5 mistrzostw świata par. Po raz ostatni w finale turnieju o randze MŚ wystąpił w 2000 roku w Coventry.
Aktualne zajęcia
Na żużlową emeryturę Ermolenko przeszedł w roku 2007. Po zakończeniu kariery przez wiele lat Ermolenko pracował w międzynarodowej firmie, która zajmowała się obrotem używanymi samolotami. Wrócił jednak do korzeni i pracuje w rodzinnej firmie. Sam Ermolenko został przy motoryzacji. Indywidualny mistrz świata z 1993 roku powrócił do motoryzacji, tym razem w jako „konserwator” starych motocykli. Pasją Sama są silniki, a jego firma zajmuje się naprawą, przebudową i tuningiem silników. Co ciekawe Sam miał 13 lat, kiedy to pracował w sklepie motoryzacyjnym rodziców. „Nie ma nic lepszego jak restaurowanie silnika, a później słuchanie i podziwianie jego pracy”. Powiedział niegdyś wielokrotny mistrz świata. Co ciekawe, warsztat Sama Ermolenki znajduje się na terenie słynnej bazy wojskowej RAF w angielskim Fauld.
