Greg Hancock to jedna z najbardziej rozpoznawalnych postaci w środowisku żużlowym. 4 tytuły Indywidualnego Mistrza Świata, 3 złote medale Drużynowych Mistrzostw Świata z reprezentacją USA, Mistrzostwo Świata Par, to tylko niektóre z sukcesów sportowych jednego z najlepszych rajderów wszech czasów.
Według sondy przeprowadzonej przez PGE Ekstraligę na profilach społecznościowych 51-letni Amerykanin jest wśród fanów uznawany za żużlowca nr 4 w historii. Więcej TUTAJ.
Kariera klubowa w Polsce
Greg Hancock na świat przyszedł 3 czerwca 1970 roku w Whittier w stanie Kalifornia w USA. Na co dzień mieszkał z mamą, ale weekendy spędzał z ojcem, z którym zaczął chodzić na zawody żużlowe. Miał wówczas nie więcej jak 5 lat. Złapał jednak bakcyla i zaczął dążyć do wyznaczonego celu, jakim było mistrzostwo świata. Wielu mówi o nim Herbie, a pseudonim ten, zawdzięcza kombinacji imienia Herbie Hancocka (muzyka jazzowego) i Herbie The Love Bug (postać serialowego małego samochodu „Garbus”). Jednak jego prawdziwym pseudonimem jest Grin – szeroko uśmiechnięty – który nadał mu jeden z mechaników Bruce Penhalla, który widząc małego Grega kręcącego się po parkingu, przytakującego z szerokim uśmiechem na wszystkie zaczepki, rzucił to niego „Grin” i tak zostało. Do polskiej ligi został sprowadzony w 1993 roku przez Unię Leszno, której barwy reprezentował przez 3 sezony. Mimo udanego roku 1994, Greg Hancock nie znalazł pracodawcy w nad Wisłą w sezonie 1995.
Do ligowego ścigania powrócił w 1996 roku, kiedy to podpisał kontrakt ze Startem Gniezno. Klub z pierwszej stolicy Polski reprezentował przez 2 sezony. W 1998 roku przeniósł się do Atlasu Wrocław, w którym spędził 7 sezonów. W pierwszym sezonie startów w stolicy Dolnego Śląska jako mistrz świata zdecydował się na starty w klubie drugoligowym i choć pojechał tylko w 9 meczach ekipy Atlasa, był niezwykle skuteczny wykręcając średnią 2,605 i walnie przyczyniając się do awansu wrocławian w poczet pierwszoligowców. Rok później zdobył swój pierwszy medal (srebrny) DMP. Sukces ten powtórzył w 2001 i 2004 roku, natomiast w 2002 roku razem ze swoją drużyną stanął na najniższym stopniu podium DMP. W 2005 roku jeździł dla Lotosu Gdańsk, a rok później przeniósł się pod Jasną Górę, aby reprezentować barwy miejscowego Złomrex Włókniarza Częstochowa, z którym zdobył tytuł Drużynowego Wicemistrza Polski. W klubie z Częstochowie jeździł przez 3 kolejne sezony w 2009 roku sięgając po brązowy medal.
W 2010 roku nastąpiła kolejna zmiana klubu, tym razem na Falubaz Zielona Góra. Z klubem z lubuskiego „Grin” w 2010 roku zajął 2. miejsce w DMP. W Zielonej Górze został na kolejny sezon i doczekał się swojego pierwszego tytułu Drużynowego Mistrza Polski. Po tym sukcesie przeniósł się do Azoty Tauron Tarnów, z którymi również sięgnął po złoto DMP. W 2013 roku jeździł dla Składywęgla.pl Polonia Bydgoszcz. W 2014 roku powrócił na Mościce i tym razem z klubem z Tarnowa zdobył brązowy medal. Sezon 2015 spędził w Stali Rzeszów, by na następne 2 lata przenieść się do Torunia, a w 2018 powrócić do stolicy Podkarpacia, gdzie odjechał swój ostatni sezon w 2-ligowej Stali Rzeszów. W roku 2019 nie startował z powodów rodzinnych. W sezonie 2020 miał podpisany kontrakt „warszawski” z PGG ROW Rybnik, ale nie wystartował ze względu na zakończenie kariery.
Przez całą karierę klubową Greg Hancock łącznie zdobył 10 medali DMP (2 złote, 5 srebrnych i 3 brązowe). Wystąpił w 339 meczach odjeżdżając 1730 biegi, w których zdobył 3607 punktów, co daje średnią 2,237 pkt/bieg.
Era Grand Prix
W finale Indywidualnych Mistrzostw Świata zadebiutował w 1993 roku w niemieckim Pocking zdobywając 2 punkty w 5 startach, co uplasowało go na ostatnim, 16. miejscu. Pierwszy medal (brązowy) Indywidualnych Mistrzostw Świata zdobył, już w cyklu Grand Prix, w 1996 roku, natomiast po raz pierwszy najlepszym żużlowcem globu został w 1997 roku. Na kolejny krążek musiał czekać 7 lat, kiedy to w 2004 roku stanął na najniższym stopniu podium klasyfikacji generalnej. W sezonie 2006 dołożył do swojej kolekcji tytuł Indywidualnego Wicemistrza Świata.
Największe zaś triumfy w GP święcił w drugiej dekadzie XXI wieku, którą w 2011 roku zaczął od odzyskania po 14 latach tytułu mistrzowskiego. Rok później cykl wyłaniający najlepszego żużlowca na świecie zakończył na 3. miejscu. Tytuł Indywidualnego Mistrza Świata odzyskał w 2014 roku. W sezonie 2015 ustąpił tronu na rzecz Taia Woffindena zdobywając srebrny medal, natomiast w 2016 roku to znów Amerykanin z Kalifornii był najlepszy na świecie. Swój ostatni turniej w cyklu GP odjechał 6 października 2018 roku na toruńskiej Motoarenie. Wystąpił wówczas w 5 biegach zdobywając 9 punktów, co pozwoliło awansować do półfinału, w którym na metę przyjechał jako ostatni. Ostatecznie w tych zawodach został sklasyfikowany na 7. miejscu.
Łącznie zdobył 10 medali IMŚ (4 złote, 2 srebrne i 3 brązowe). Przez 24 sezony wystartował w 218 turniejach. 69 razy stawał na podium, a w 21 turniejach zwyciężał, zdobywając łącznie 2655 punktów, co czyni go najskuteczniejszym zawodnikiem w historii cyklu GP.
Kariera reprezentacyjna
Razem z reprezentacją USA Greg Hancock 3-krotnie święcił triumfy najpierw w Drużynowych Mistrzostwach Świata (1992, 1993 i 1998). Do swojego dorobu dołożył jeszcze 4 brązowe medale (1991, 1995, 1999 i 2000). W 1992 roku we włoskim Lonigo razem z Samem Ermolenko i Ronniem Correyem wygrał Mistrzostwa Świata Par. Rok później w duńskim Vojens zajął 2. miejsce w tych rozgrywkach.
W 2021 roku dołączył do sztabu szkoleniowego BETARD SPARTY Wrocław, która wygrała ubiegłoroczne DMP.
