Tony Rickardsson to jeden z najbardziej utytułowanych żużlowców w historii. 6 tytułów Indywidualnego Mistrza Świata, 6 złotych medali Drużynowych Mistrzostw Świata z reprezentacją Szwecji, 8 triumfów w Indywidualnych Mistrzostwach Szwecji, to tylko niektóre z sukcesów sportowych jednego z najlepszych rajderów wszech czasów.
Według sondy przeprowadzonej przez PGE Ekstraligę na profilach społecznościowych 51-letni Szwed jest wśród fanów uznawany za żużlowca nr 2 w historii.
Kariera klubowa w Polsce
Tony Rickardsson na świat przyszedł 17 sierpnia 1970 roku w szwedzkiej Aveście. Pierwszym sukcesem w zawodowej karierze żużlowej Szweda było wywalczenie razem z nieistniejącą już dzisiaj drużyną – Getingarna Sztokholm, tytułu Drużynowego Mistrza Szwecji w 1989 roku. W tym samym roku zdobył również brązowy medal na Mistrzostwach Świata Juniorów we Lwowie. Do polskiej ligi został sprowadzony w 1991 roku przez Polonię Bydgoszcz. Przez pierwsze 3 sezony co roku zmieniał klub i tak: w 1992 przeszedł do Iskry Ostrów Wielkopolski, natomiast w 1993 roku reprezentował barwy Morawski Zielona Góra. W 1994 roku nastąpiły przenosiny do Tarnowa, gdzie jeździł dla tamtejszej Unii przez 3 sezony i był to jego pierwszy dłuższy pobyt w jednej drużynie w Polsce. W swoim pierwszym sezonie w Tarnowie sięgnął po tytuł Drużynowego Wicemistrza Polski. Po trzech sezonach spędzonych w Unii przeniósł się do Gorzowa Wielkopolskiego, w którym w latach 1997-98 reprezentował barwy miejscowego Pergo. Podobnie jak w Tarnowie, tak i w Gorzowie, podczas swojego pierwszego sezonu, wywalczył srebrny medal DMP. W 1999 roku po raz kolejny zmienił barwy klubowe, tym razem podpisując kontrakt z Wybrzeżem Gdańsk, w którym spędził kolejne 2 sezony. W debiutanckim sezonie nad morzem zdobył brązowy medal. Jednak największe drużynowe sukcesy były jednak jeszcze przed nim. W latach 2001-2003 jeździł dla Apatora Toruń, z którym w 2001 roku sięgnął po tytuł, natomiast w 2003 roku wywalczył srebrny medal, po którym na ostatnie 3 lata kariery wrócił do Unii Tarnów. Z „Jaskółkami” zdobył DMP i to dwukrotnie – w sezonie 2004 i 2005.
Ściganie na żużlowych torach zakończył w 2006 roku w wieku zaledwie 35 lat. To ewenement, bo większość żużlowych mistrzów z sukcesami kontynuowała swoje kariery do 40. roku życia, a nawet dłużej. Przez całą karierę klubową Tony Rickardsson zdobył łącznie zdobył 7 medali DMP (3 złote, 3 srebrne i 1 brązowy).
Era Grand Prix
W finale Indywidualnych Mistrzostw Świata zadebiutował w 1991 roku w Goeteborgu zajął 2. miejsce. W 1994 roku zdobył swój pierwszy tytuł wygrywając ostatni jednodniowy finał w duńskim Vojens. W 1995 roku, po zmianie systemu rozgrywania mistrzostw, już w formule Grand Prix wywalczył srebrny medal. Od tamtej pory nieprzerwanie był stałym uczestnikiem cyklu, aż do zakończenia kariery w 2006 roku. W 1998 roku zdobył swój drugi tytuł Indywidualnego Mistrza Świata. W następnym sezonie pozostał najlepszym żużlowcem na świecie będąc pierwszym, który obronił tytuł IMŚ w erze Grand Prix. Przez kolejne 6 sezonów nie schodził z podium końcowej klasyfikacji cyklu GP dokładając do swojej kolekcji kolejno: brąz (2000), 2 złota (2001, 2002), brąz (2003), srebro (2004) i jeszcze jedno złoto (2005). W swoim ostatnim, „złotym” sezonie był absolutnym dominatorem, wygrywając w 6 z 9 rozegranych turniejów. Jako jedyny w historii wygrał 4 kolejne rundy w rywalizacji o tytuł IMŚ (2005).
Łącznie zdobył 11 medali IMŚ (6 złotych, 3 srebrne i 2 brązowe). Swój ostatni turniej odjechał 24 czerwca 2006 roku na stadionie Parken w Kopenhadze, podczas którego wystartował w 5 biegach zdobywając 5 punktów. Przez 12 sezonów wystartował w 84 turniejach. 45 razy stawał na podium, a w 20 turniejach zwyciężał, zdobywając łącznie 1401 punktów.
Kariera reprezentacyjna
Razem z reprezentacją Szwecji Tony Rickardsson 3-krotnie święcił triumfy najpierw w Drużynowych Mistrzostwach Świata (1994 i 2000), a następnie w Drużynowym Pucharze Świata (2003). W erze DMŚ dołożył jeszcze 5 medali (3 srebrne – 1991, 1992 i 1998 oraz 2 brązowe – 1993 i 1997), natomiast w DPŚ oprócz złota w 2003 roku zajął 2 razy 3 miejsce (2001 i 2002) i raz 2 miejsce (2005).
Prawdziwym hegemonem był jednak w turniejach o Indywidualne Mistrzostwo Szwecji wygrywając je 8-krotnie (więcej tytułów, bo 9 ma tylko Ove Fundin). Tytuły IMŚ zdobywał w latach: 1990, 1994, 1997-1999, 2001 oraz 2004-2005. Ponadto wywalczył 2 srebrne medale tych rozgrywek (1993 i 1996).
Jako junior dwukrotnie z rzędu zdobył tytuł młodzieżowego wicemistrza Szwecji (w latach 1989 i 1990). W 1990 roku zajął 3. miejsce rozgrywanych w Lwowie Indywidualnych Mistrzostwach Świata Juniorów. Medale zdobywał także w Mistrzostwach Świata Par. W 1992 roku w tych rozgrywkach wywalczył brązowy medal, natomiast w 1993 razem z Perem Jonssonem oraz Henrikiem Gustafssonem sięgnęli po złoto.
