Pięć tytułów IMP, srebro IMŚ, DMŚ i MŚP, trzy triumfy w zawodach o Złoty Kask- to tylko niektóre z sukcesów z Zenona Plecha, patrona PGE IMME.
Kariera klubowa w Polsce
Zenon Plech na świat przyszedł 1 stycznia 1953 roku w niewielkiej wsi położonej w województwie lubuskim, Zwierzynie. Zenon Plech w dzieciństwie nie pasjonował się sportem, a już na pewno przedmiotem jego szczególnej fascynacji nie był żużel. W 1970 roku rozpoczął naukę w gorzowskim liceum ogólnokształcącym i zamieszkał w tamtejszym internacie. Stal Gorzów była wtedy prawdziwym potentatem, a Pogorzelski, Jancarz i Migoś znani byli szeroko, nie tylko w kraju. Wybrał się kiedyś ze znajomymi z braku innych pomysłów na mecz żużlowy. A ponieważ akurat wisiało na stadionie ogłoszenie a naborze da szkółki młodzieżowej, postanowił spróbować. Miał 16 lat, nieposkromione ambicje i oczywiście to coś, co od razu zwiastuje przyszłego mistrza. W szkółce przerastał wszystkich o głowę i już po roku, właśnie podczas ligowego meczu Stali z Wybrzeżem (jakiś omen?) uzyskał wymagany limit czasowy i żużlową licencję. Z miejsca zaczął występować w ligowym zespole gorzowskim i pojechał też w rewanżu na torze gdańskim. W Stali Gorzów jeździł do 1976 roku. Przez ten czas zdobył 5 medali DMP – 2 srebrne (1971, 1974) i 3 złote (1973, 1975-76). W 1977 roku przeniósł się do Gdańska, gdzie reprezentował barwy miejscowego Wybrzeża przez 11 kolejnych sezonów (do końca kariery). Transfer do Gdańska wiązał się z nowymi szansami jak choćby studia na Uniwersytecie Gdańskim, ale także obowiązkami, jak służba w wojsku. W 1978 roku dołożył do swojej kolekcji trzecie Drużynowe Wicemistrzostwo Polski. 2 lata później, w 1980 roku razem z Wybrzeżem wygrał baraże o utrzymanie w najwyższej klasie rozgrywkowej pokonując Stal Rzeszów. Przez następne 4 lata drużyna z Gdańska kończyła rozgrywki w środku tabeli zajmując odpowiednio 4., 5., 5. i 7. miejsce. Na podium DMP Wybrzeże wróciło w 1985 roku zdobywając tytuł Drużynowego Wicemistrza Polski. Dla Zenona Plecha był to ostatni medal DMP. W swoich ostatnich 2 sezonach razem z drużyną z trójmiasta zajmował 7. miejsce.
Przez całą karierę klubową Zenon Plech zdobył łącznie zdobył 7 medali DMP (3 złote i 4 srebrne).
Udział w Indywidualnych Mistrzostwach Świata
W finale Indywidualnych Mistrzostw Świata zadebiutował w 1973 roku na chorzowskim Stadionie Śląskim. W 5 seriach startów zdobył 12 punktów, co zapewniło mu brązowy medal. Lepsi od niego byli jedynie Nowozelandczyk, Ivan Mauger oraz Jerzy Szczakiel. W następnych latach w IMŚ zajmował odpowiednio 8. miejsce w szwedzkim Göteborgu (1974), 14. miejsce na Wembley (1975) i 5. miejsce w Chorzowie (1976). W 1977 roku w półfinale w Gorzowie zdobył 6 punktów plasując się na 10. lokacie, co tym samym oznaczało brak uzyskania awansu do finału. Rok później uzyskał awans do półfinału, który odbywał się w niemieckim Pocking jednak w nim nie pojechał, a zastąpił go reprezentant Czechosłowacji, Karel Vobornik. W 1979 roku turniej finałowy znów odbywał się w Chorzowie, który ponownie okazał się być szczęśliwym miejscem dla Plecha. Polak zdobył 13 punktów i sięgnął po tytuł Indywidualnego Wicemistrza Świata ulegając jedynie Ivanowi Maugerowi. W finałach IMŚ startował jeszcze w 1980 roku w Göteborgu, 1981 na Wembley oraz w 1983 w niemieckim Norden. We wszystkich tych turniejach Zenon Plech zajmował 15. miejsce.
Łącznie Polak wystartował w 8 finałach IMŚ zdobywając 2 medale – 1 srebrny i 1 brązowy.
Kariera reprezentacyjna
Razem z reprezentacją Polski Zenon Plech 5-krotnie zdobywał medale Drużynowych Mistrzostw Świata – 1 srebrny (1976) oraz 4 srebrne (1972, 1974, 1978, 1980). Medale zdobywał również w Mistrzostwach Świata Par. W 1980 roku sięgnął po Wicemistrzostwo Świata w zawodach par, natomiast na najniższym stopniu podium stawał 3 razy (1973, 1979 i 1981).
Zdobył 5 tytułów Indywidualnego Mistrza Polski (1972, 1974, 1979, 1984-1985). Więcej od Plecha, bo 8 złotych medali ma tylko Tomasz Gollob. Ponadto wywalczył 2 srebrne (1981 i 1983) medale tych rozgrywek.
3-krotnie triumfował także w zawodach o Złoty Kask (1973, 1974 i 1978), natomiast w 1975 zajął 2. miejsce w tych rozgrywkach. Do swojej kolekcji dołożył też zwycięstwo w Srebrnym Kasku w 1971 roku. Z pozytywnym skutkiem startował w Memoriale im. Alfreda Smoczyka w Lesznie 3 razy go wygrywając (1972, 1978-79) i raz stając na drugim stopniu podium (1973).
W trakcie kariery zawodnik często określany był pseudonimem Super-Zenon. Plech ma na koncie starty w brytyjskiej lidze żużlowej, gdzie znany był pod przydomkiem Golden Boy. Był zawodnikiem drużyny „Jastrzębi” (Hackney Londyn) w latach 1975–1976 oraz 1979–1981. W sezonie 1982 bronił barw „Tygrysów” z Sheffield.
Po zakończeniu kariery próbował sił jako trener Wybrzeża Gdańsk, Stali Gorzów oraz WTS-u Wrocław. W 2001 prowadził kadrę Polski w Drużynowym Pucharze Świata i zdobył z drużyną srebrny medal. W 1999, gdy prowadził WTS, miał wkład w zdobycie przez zespół srebrnego medalu Drużynowych Mistrzostw Polski, ale na kilka meczów przed końcem sezonu rozstał się z drużyną. Pod jego okiem karierę na dużym torze zaczynał m.in. Krzysztof Cegielski.
Przed sezonem 2008 objął funkcję trenera w drużynie Polonii Bydgoszcz, która pierwszy raz w historii nie startowała w najwyższej klasie rozgrywkowej. Zrealizował plany włodarzy klubu doprowadzając drużynę do awansu do żużlowej ekstraligi. Trenerem bydgoskiej Polonii był też w sezonie 2009. 1 września 2018 został włączony do Galerii Sław Żużlowej Reprezentacji Polski.
Zmarł w jednym z gdańskich szpitali 25 listopada 2020 roku w wieku 67 lat. W ostatnich latach przed śmiercią zmagał się z dużymi kłopotami zdrowotnymi, głównie z cukrzycą oraz niewydolnością nerek.
